De wethouder is haar belofte nagekomen en heeft zich gebogen over de vraag of het wekelijks geven van een tas met boodschappen van een moeder aan haar dochter in het kader van de bijstand mogelijk is.
In haar eerste reactie benoemde de wethouder het probleem nog als een spanning tussen rechtmatigheid en rechtvaardigheid en wekte ze de indruk dat de straf van terugbetaling van € 7000 wel rechtmatig was, maar mogelijk niet rechtvaardig. Heel Nederland viel over haar heen. Wijdemeren werd als voorbeeld gesteld van een gemeente die de jacht had geopend op fraudeurs ”Is dit mijn Wijdemeren?” schreef Rik Jungmann op deze website .Tweede Kamerleden haastten zich met te melden dat de menselijke maat in de bijstand terug moet. En ook ik verwachtte dat de uitkomst van het nader onderzoek zou zijn, dat de straf om rechtvaardigheidsredenen kwijt gescholden zou worden.
Waarvoor is de bijstand?
De Gooi en Eemlander meldde vanmorgen :”Wijdemeren maakt publiek dat boodschappengeld op ging aan auto en motor. “ De wethouder heeft een “rechtvaardigheidsonderzoek “ laten doen en dit was de uitslag. Weliswaar mag iedere bijstandsontvanger zelf bepalen waar hij of zij de inkomenssteun aan uitgeeft, maar het mag niet ten koste gaan van het levensonderhoud. Ik vraag me af of deze redenering juist is. Het moge duidelijk zijn dat iemand die bijstand ontvangt niet over de financiële middelen beschikt om een auto of motor te rijden. Bij de totstandkoming van de wet is er in de kamer gediscussieerd wat het uitgangspunt voor de wet zou zijn. Moest dat zijn “de kosten van het bestaan of de kosten van zijn bestaan. Met andere woorden moet er uitgegaan worden van een algemene of een persoonlijke norm. Er is gekozen voor een algemene norm. Een bedrag waarmee de noodzakelijke kosten van het levensonderhoud zouden kunnen worden betaald: woonlasten, kleding, energie, zorgverzekering en voedsel. Geen vetpot. Maar geen auto en geen motor.
Nieuwe conclusie wethouder: niks onrechtmatigs
De vraag doet zich voor waarom deze gegevens nu pas boven water komen. Ik mag veronderstellen dat de wethouder de rapportage van de sociale recherche goed gelezen heeft. Of is niet alles aan haar gerapporteerd? In eerste instantie wekte zij de indruk dat zij van een aantal feiten niet op de hoogte was, want waarom anders het probleem gekarakteriseerd als een spanning russen rechtmatigheid en rechtvaardigheid. Nu is de uitslag dat er niks onrechtmatigs is gebeurd. Mevrouw heeft gewoon haar bijstand aan de verkeerde dingen uitgegeven en haar moeder heeft haar in het leven gehouden!
De vraag blijft bestaan
De vraag is niet: waaraan is de bijstand besteed, maar of er naast de bijstand andere inkomsten mogen bestaan, in geld of natura. Die auto en die motor doen er eigenlijk niet toe. Zeker als ze deze vervoermiddelen al in bezit had toen zij een bijstandsaanvrage deed. Deze zgn. vermogensbestanddelen moeten wel aan de gemeente vermeld worden. Hiervan zegt de advocaat dat dit gebeurd is, wat de gemeente ontkent. Al eerder heb ik geschreven dat een voedselpakket van de voedselbank (gelukkig ) wel is toegestaan, maar dat een privé-voedselbank ( de tas van de moeder) niet is toegestaan. Wat is het verschil? Dat er in Amsterdam €1200 per jaar aan extra’s wordt toegestaan en dat Wijdemeren zich strikt aan de wet houdt. De principiële vraag blijft onbeantwoord welke neveninkomsten een bijstandsontvanger mag hebben en of er sprake mag zijn van maatwerk Het zou goed zijn dat de gemeente Wijdemeren op korte termijn daarvoor een beleid ontwikkelt.
Informatie
Over de vraag of de vrouw aan haar verplichtingen heeft voldaan bakkeleien de gemeente en de advocaat . “Mijn cliënte heeft op het inlichtingenformulier gemeld dat zij een auto en een motor had. De gemeente bestrijdt dit.” Daar heb ik geen oordeel over, want ik ken de feiten niet. Ik blijf het echter merkwaardig vinden dat de gemeente nu pas met deze informatie naar buiten komt. Als zij dat eerder had gedaan, was de gemeente veel negatieve publiciteit bespaard gebleven. Er zijn nog veel vragen over deze zaak te stellen, maar de indruk blijft bestaan dat het aan alle kanten rammelt.
Aangifte
De gemeente doet aangifte voor bedreigingen. Groot gelijk. Het is de ziekte van deze tijd dat men, als men het ergens niet mee eens is, bedreigingen gaat uiten. Dat moet de overheid niet tolereren! Meningsverschillen zijn goed, bedreigingen nooit.
Wim Kozijn
De gemeentelijke sociale dienst is wel vaker het spoor bijster. Mensen die ’s morgens op het spreekuur moeten komen krijgen eerst de verbaasde uitroep dat men niet dronken is, kennelijk is elke bijstandgerechtigde een alcoholist.
Mensen moeten naar het spreekuur komen en de contactpersoon is er niet en blijkt niet de moeite genomen te hebben om af te bellen.
Vervolgens wordt er beweerd dat je contact persoon je niet kent terwijl ze je al drie keer gesproken heeft.
Of als je wegens een sterfgeval in de familie wat minder uren vrijwilligerswerk hebt gedaan krijg je te horen dat wanneer de ouder van de contactpersoon overlijdt zij de volgende dag ook weer moet werken. Een fatsoenlijk gecondoleerd kan er niet af.
Om nog maar niet te spreken van een onaangekondigd huisbezoek ’s morgensvroeg van personen die daar helemaal geen recht toe hebben.
Conclussie: Men is keihard, de menselijke maat is ver te zoeken, net als een stukje begrip. Uiteraard moet fraude aangepakt worden, maar niet iedere werkeloze is werkeloos omdat hij of zij dat zelf zo graag wil.
Deze vrouw beweerd dat ze opgegeven heeft een auto en motor te hebben, dan moet dat in haar dossier terug te vinden zijn, ik raad mevrouw aan inzage in haar dossier te vragen. Dat recht heeft ze mijns inziens.