“Maar u weet nu wie er wel of niet welwillend zijn.” is de meest kwalijke zin in een kwalijke bijdrage van Herman Stuijver in het Weekblad Wijdemeren van 29 juli 2020.
Over opvang van vluchtelingen wordt verschillend gedacht. Duitsland was in 2015 door de grote meerderheid van de bevolking ondersteund dusdanig ruimhartig dat ongecontroleerd anderhalf miljoen mensen werden toegelaten. Daaronder waren velen die geen enkel recht hadden op asiel en velen met kwade bedoelingen. De overgrote meerderheid integreerde niet – en had daar grotendeels ook geen belangstelling voor. Het ging hen om geld.
De EU wist er geen raad mee, sloot een akkoord met dictator Erdogan en wist de stroom enigszins in te dammen – ten koste van velen die nu onder erbarmelijke omstandigheden in opvangkampen zitten.
Ook Nederland was in 2015 verscheurd, tot aan onze gemeenteraad aan toe die tegen opvang was. Alette Zandbergen van De Lokale Partij was zeer geschrokken van al die mensen die eraan zaten te komen: dan komen er wel 50 naar Wijdemeren, riep zij verontwaardigd uit.
Naschrift op 1 augustus 2020
Mevrouw Zandbergen belde mij na aanleiding van het bovenstaande en was zo vriendelijk mij een link te sturen naar de geluidsopname van de commissievergadering van 10 september 2015. Mijn herinnering bleek onnauwkeurig. Het getal 50 werd ingebracht in ander verband (“het gaat om meer”) door de toenmalige burgemeester Martijn Smit. Mevrouw Zandbergen zelf zij ter vergadering het “aantal 100 daar schrikken wij van.”
Voor mij was dit de laatste druppel. Na mijn zeer persoonlijk betoog (dat ik u hier verder zal besparen) was de raad om en werd er voor opvang gekozen (unaniem of met grote meerderheid, dat weet ik niet meer).
Aan mijn eis ruimhartig op te vangen stelde ik wel enige eisen, o.a.
– eenmaal hier gelden ook voor vluchtelingen onze wetten en regels, inclusief artikel 1 van de grondwet
– zij dienen mee te werken aan hun integratie
– veroordeelde criminelen worden teruggestuurd
en nog een paar van dien aard.
Dat experiment moet als grondig mislukt worden beschouwd, al publiceert Nederland weinig specifieke cijfers behalve de grote werkeloosheid in die groep.
Dit neemt niet weg dat ik nog steeds van mening ben dat een beschaafd land hen een helpende hand biedt die het nodig hebben. Tevens moeten wij ons realiseren dat wij niet de hele wereld kunnen redden, zelfs niet in Europees verband – en dat is sowieso ver te zoeken. Ondersteuning bieden aan “opvang in de regio” is derhalve de aangewezen weg.
Die opvang zal altijd minder aangenaam zijn dan in een Nederlands AZC, zeker voor kinderen, die dan ook onze bijzondere steun verdienen. Maar ook dit heeft alleen kans van slagen in Europees verband en ook hieraan mogen voorwaarden worden gesteld. Als Nederland enkele tientallen kinderen opneemt is dat bijzonder mooi voor die kinderen, maar is niet eens het begin van een oplossing voor het probleem.
Het vluchtelingen vraagstuk is moeilijk, ingewikkeld en leent zich niet voor een ongenuanceerde benadering, zeker niet voor een simpel oordeel goed of fout, zoals Herman doet. Raadsleden nemen hun standpunten in zonder last en naar eer en geweten. Het is verwerpelijk in dezen te menen dat jouw eigen mening van hogere moraliteit is dan die van een ander.
En in praktische zin heeft De Coalition of the Willing sowieso maar één effect: zie ons deugen.
Van welk land is Griekenland dan wel de eigen regio precies?
Ik krijg sterk de indruk dat sommige mensen het begrip ” opvang in de eigen regio” gebruiken terwijl ze eigenlijk bedoelen “niet in Nederland”.
De foto is van een camp in Afghanistan.