In mijn volwassen leven kwam ik het voor het eerst bewust tegen in een zeer chique hotel in Amman, de hoofdstad van Jordanië. In de loop der jaren waaide het over naar Nederland.
Jordaniërs hebben grotendeels terecht de reputatie een vriendelijk volk te zijn. De vriendelijke taxichauffeur bracht mij van het vliegveld naar het hotel, waar de vriendelijke portier mij naar de receptie begeleidde terwijl een vriendelijke piccolo ondertussen voor mijn bagage zorgde.
De receptioniste lachte mij toe en informeerde vriendelijk of ik een goede reis had gehad en waar ik vandaan kwam. Toen zij hoorde dat ik rechtstreeks uit Tel Aviv was gekomen werd de glimlach al zuiniger en toen zij eenmaal mijn achternaam in mijn paspoort had gezien verdween die vriendelijkheid geheel. Verder werd ik nors bejegend en mijn paspoort nors terug gesmeten.
Bij iedere ontmoeting gedurende de twee dagen die ik in Amman verbleef was het net zo. Wie mijn naam niet kende of diegenen met wie ik had afgesproken waren de vriendelijkheid zelve – bij de eersteren verdween die zodra zij mij identificeereden – als Jood. Het was natuurlijk onaangenaam maar eerlijk gezegd had ik ervoor in Jordanië wel enig begrip. Zo niet in Nederland.
Het zal u niet minder verbazen dan mij dat ik in de loop der jaren dit fenomeen ook in Nederland tegenkwam. Niet vaak, maar steeds vaker. Bij het meisje met hoofddoek aan de balie van het ziekenhuis, bij het afhalen van een bestelling en soortgelijke gelegenheden. Gelukkig is het mij nooit bij enig overheidsorgaan gebeurd, want daar ligt voor mij de grens. De burger mag discrimineren, de overheid niet.
Moest ik, zoals zovelen het doen, bij ieder geval waar ik mij gekwetst, beledigd of gediscrimineerd voel naar het meldpunt discriminatie lopen? Geen sprake van. Wie wil discrimineren moet dat vooral blijven doen en verder kunnen ze allemaal de pot op.