Wat waren we trots op Oudergaard. Eindelijk een tehuis voor de oude mensen van ons dorp, die het geheel zelfstandig niet meer zagen zitten.
De opening was een feest, met een toespraak van de burgemeester en fruit, geschonken door Piet Raven, de groenteherder. We kenden elkaar allemaal en in de avond kwamen bij de open haard de verhalen los. De meeste kenden de mensen wel van horen zeggen en ook gezamenlijk meegemaakte avonturen kwamen ruimschots aan bod. Hier herleefde de geschiedenis vol van hard werken en weinig geld.
Ook het bestuur bestond vanzelfsprekend uit plaatsgenoten en vooral Fenna en Frans Tuunter, die voorzitter werd, hebben van Oudergaard het project van hun leven gemaakt.
We liepen in en uit, er was geen slagboom en geen portier en alle mensen in het dorp vonden Oudergaard een grote aanwinst, al was het maar omdat er iedere dag wel iemand jarig was.
De nieuwe tijd, geld heerst
En toen kwam Veenstaete. Groter, mooier, professioneler, duurder, ook van buiten het dorp kon iedereen huren of kopen, de nieuwe tijd deed zijn intrede. Er was weinig dorps meer aan. Een huis zoals er vele zijn in ons land. Eigenlijk niks op aan te merken als je het objectief beschouwd.
En nu wordt het ineens verkocht. Onzekerheid troef want hoe zal het gaan met de huurflats en alle voorzieningen. De bewoners worden er blijkbaar niet bij betrokken. Geld beheerst ook deze markt. Objectief beschouwd hebben de zegeningen van deze tijd niet voor iedereen het paradijs in petto.
Oudergaard.. voorgoed voorbij…
Putter