We gingen die avond naar het gemeentehuis omdat de nieuwe wethouders en de nieuw gekozen raadsleden zouden worden geïnstalleerd.
Binnen heerste een enorme drukte, omdat minstens honderd andere inwoners van onze mooie gemeente voor hetzelfde waren gekomen. We waren er lang niet geweest, nu hingen er sombere kunstwerken aan de wand, en bleek dat prachtige vrolijke wintergezicht van Dirk Smorenberg verdwenen.
Er waren te weinig stoelen zodat een aantal belangstellenden moest staan, tegen de muur geleund of zich voorzichtig verplaatsend van de ene voet op de andere.
Die marteling duurde meer dan anderhalf uur want wat gebeurde er? De gemeenteraad in het centrum gezeten, trok zich niets aan van het gewone volk dat hem omringde en hanteerde de spelregels van de eigen inner circle, alsof er niets bijzonders aan de hand was en negeerde de vele wachtenden die gekomen waren voor de inwijding van hun geliefden.
Eerst moest het nieuwe coalitiedocument worden toegelicht. Dat duurde even, hoewel er niet veel nieuws te melden viel. Men beloofde een nieuwe hartelijke samenwerking, ook met de oppositie. Vervolgens kreeg de oppositie het woord, dat door ene Gert Zagt langdurig en langdradig werd uitgesponnen. Daarin beloofde hij ook de hand in eigen boezem te steken, of zoiets, en tevens een hartelijke samenwerking met de nieuwe coalitie. Daarna kwamen ze allemaal nog een keer aan de beurt en wees de klok kwart voor tien en toen eindelijk, eindelijk gebeurde er waar iedereen voor was gekomen.
Daar ging het ons dus om, nieuwe wethouders, nieuwe raadsleden, bloemen felicitaties, daar hadden ze ons dus anderhalf uur op laten wachten. Onbegrijpelijk elitair gedrag, je publiek zo lang laten wachten op iets waar het juist voor gekomen was.
Overigens, die hartelijke samenwerking resulteerde meteen in de eerste daden: de oppositie stemde bij de wethoudersbenoemingen en bloc geheel blanco tegen de CDA kandidaat en in zijn geheel tegen de Dorpsbelangen wethouder. Hartelijke samenwerking bleek een monsterlijke leugen
Putter