Stimulerende beperkingen
- een echte en hechte relatie (tussen gemeente en inwoners)
- energie gehaald uit het directe contact met elkaar en met inwoners,
- inlijstmomenten
- regels zouden kunnen worden opgevat als stimulerende beperkingen
- ambtenaren stimuleren creativiteit en maken energie los.
’Stimulerende beperkingen’. Het is een vondst, evenals energielosmakende ambtenaren! Interessant is overigens dat Twijnstra Gudde dorpsraden niet zo ziet zitten. Gelukkig maar.
Het begrip kernenbeleid duikt af en toe op in andere gemeentelijke stukken, zonder nadere precisering. In een nota over subsidiëring van het onderwijs in april 2019 lezen we bijvoorbeeld dat de “gemeente probeert, onder andere middels het kernenbeleid, te werken aan een samenleving waarin bewoners zich maatschappelijk betrokken voelen en zorg dragen voor elkaar én de samenleving.” Hoe precies wordt niet benoemd.
Beeldvormend
Er is wel geld, dat is het probleem niet. Op de laatste raadsvergadering heeft de raad besloten €88.000 door te sluizen naar het dorpen/kernenbeleid. Sandra van Rijkom (PvdA/GroenLinks) had daar grote moeite mee.
Zij stelde voor om dat bedrag maar meteen aan onze verenigingen en culturele instellingen te geven. “Zij zullen daar heel erg blij van worden.” Het zou dan beter besteed zijn dan als het gebruikt wordt voor meer ambtenaren. Onnodig te zeggen dat haar voorstel het niet haalde.
De dorpen doen veel zelf
Van Rijkom heeft natuurlijk gelijk. Als je ziet hoeveel er in de dorpen al georganiseerd wordt, dan is het niet nodig om daar nog extra ambtenaren bij te zetten. De kans dat zaken daardoor bemoeilijkt en vertraagd worden, lijkt me levensgroot aanwezig. Aan de andere kant weten wij, burgers, nog steeds niet wat nou echt de bedoeling is. Wie weet wordt het allemaal heel mooi en wordt de leefbaarheid in de dorpen echt gestimuleerd. Misschien moeten we gewoon maar afwachten waar de gemeente mee komt, en dan pas een oordeel uitspreken. Maar voorlopig zit er niet veel schot in. Ik heb er dan ook weinig fiducie in.
Jaja, als oud-Hilversummer heb ik aan den lijve ondervonden hoe wijk- en buurtwerk wél vorm kreeg.
In een enthousiast team van 8 buurtcoördinatoren werd de laatste jaren knetterhard gewerkt aan het vormgeven van buurtinitiatieven. Voor elk van de 8 wijken dus één coördinator mét een redelijk bescheiden maar wel effectief budget, een Burgerfonds voor max. 200 euro per idee.
Voeg daar nog eens toe een Stadsfonds voor MKB’ers, die volledig automatisch bijdragen vanuit hun WOZ aanslag en hoppa! het gaat draaien!
Verschil is wel, dat wijken in Hilversum minder cohesie kennen dan in de met buurten vergelijkbare kleine dorpskernen in Wijdemeren.
Een coördinator per kern is te duur, een MKB fonds zou wél helpen voor bedrijven met innovatieve suggesties! Dat innovatie in Wijdemeren niets opleverde en dat (Rijkom-)budget niet werd benut komt m.i door een totaal gebrek aan communicatie richting bedrijfsleven. Ik snap haar frustratie wel. Overdragen van dat bedrag van bedrijfsinnovatie naar kernenbeleid is weggegooid geld.
Om over na te denken. Uit de Gooi en Eemlander van gisteren (16 juli) over het evenementenbeleid, wat alles te maken heeft met het kernenbeleid :
“Mooie praatjes en plannen, maar met het werken aan een nieuw evenementenbeleid is de gemeente Wijdemeren door het ijs gezakt, vindt organisator Willem de Leeuw (van de bekende Driedorpenloop).”
Maanden eerder werd de vergunning aangevraagd. Pas een dag voor de loop kwam de vergunning. Met kunst en vliegwerk werden de voorbereidingen toch getroffen. Met zoveel geld voor het kernenbeleid moet dat toch beter kunnen zou je zeggen.
Het bovengenoemde Twijnstra Gudde rapport memoreert een intocht van Sinterklaas waarvoor de vergunning twee weken na de intocht werd verleend. Ook daar was de aanvraag op tijd ingediend.