Gisteren kwam de gemeenteraad bijeen om te besluiten over een ultrakorte agenda. Dat gaf voldoende tijd om buitengewoon lang bij het bomenbeleid stil te staan. En om bedankjes uit te delen. Heel veel bloemrijke en uitbundige bedankjes.
Commissievergadering Bomenbeleid
Het debat over het bomenbeleid had meer het karakter van een commissievergadering waarin gesproken werd op boomniveau. Welke boom kreeg een rood kringetje op de kaart en welke een groen kringetje? En waar ging het mis met de bomen aan de Pieter de Hoogh. Waarom wil het college geen beuken of eiken planten, maar wel een fladderiep (te lezen als een fladder-iep en niet een fladde-riep). Fladderiepen zouden kleine bomen blijven verklaarde de wethouder (hoewel Googelen plaatjes aflevert van enorme bomen).
Wethouder Joost Boermans bleek geschrokken door de kap van alle bomen langs de Gabriëlweg door de provincie, al vindt hij het ruime uitzicht ook mooi. In het debat introduceerde raadslid Renée Wijnen (DLP) een soort huiskamergevoel. Zij sprak de raadsleden aan met hun voornaam (“zoals Stan zojuist verklaarde”), ongebruikelijk in een raadsvergadering, maar weer eens iets anders. Ongemakkelijk gezellig eigenlijk.
Wethouder bedankt!
Na deze inleiding kom ik tot het onderwerp dat de titel aanduidt. Tijdens de raadsvergadering doet iedereen het werk waarvoor hij gekozen of benoemd is en waarvoor hij betaald wordt. Toch zijn de bedankjes niet van de lucht. “Ik wil de wethouder heel hartelijk bedanken voor zijn uitgebreide en gedetailleerde antwoord!” Of woorden van gelijke strekking. Sprekers bedanken andere sprekers voor hun steun. Wethouders en de burgemeester worden bedankt. Medewerkers worden bedankt. Iedereen wordt bedankt. En iedereen bedankt elkaar. Eén van de motieven voor dat uitbundige bedanken is te vinden in het feit dat een partij soms eigenlijk niets te melden of toe te voegen heeft in een discussie, maar toch een heftige aandrang voelt om iets te zeggen. Al is het maar een bedankje waarmee de partij weer even zijn gezicht denkt te laten zien. (De goede uitzondering op deze waarneming vormde de DB fractie gisteren.)
Bedankt voor het half wit
Laten we eens een gedachtenexperiment doen. We gaan samen boodschappen doen. Bij de bakker kopen we een half wit, waarna we hem heel hartelijk bedanken voor het werk dat hij erin stak om dat brood te produceren. Bij de supermarkt bedanken we de vakkenvullers, zonder wie wij niet kunnen winkelen. De kassière krijgt een bloemetje van ons omdat ze het wisselgeld goed heeft berekend, waarna wij even op zoek gaan naar de filiaalchef om hem te ruimhartig complimenteren met het ruime assortiment in zijn zaak (al vind ik de prijzen wel wat hoog, maar daarover bijt ik op mijn tong). Het klinkt leuk, maar als iedereen zo zou winkelen, dan zouden we er knettergek van worden. Steeds maar weer luisteren naar obligate overbodige bedankjes, terwijl je gewoon een rolletje drop wilde afrekenen.
Zo voelt het op de perstribune ook vaak als er weer warme woorden worden gesproken en uitbundige bedankjes worden uitgedeeld door de wethouders aan partijen (zelfs de eigen partij!) en door raadsleden aan wethouders.
Bedankjes Festival
Gisteren was het weer een bedankjes festival. Ook al omdat de agenda kort was en de stem toch gehoord moest worden. Toen ik de raadszaal verliet op weg naar de drank en de bitterballen drong zich het singletje “Willy Alberti bedankt” aan mij op.
Voor de iets ouderen onder ons, herinnert u zich nog het plaatje “Willy Alberti bedankt!” van André van Duin? Naar aanleiding van het aftreden van Koningin Juliana in 1980 zong Willy Alberti zijn lied Juliana bedankt in het TV programma Telebingo. André van Duin werd door Willy Alberti geïnspireerd en bedankte op zijn beurt Willy Alberti met het zeer geestige “Willy Alberti bedankt”. In dat lied figureren Prins Bernhard en Pieter van Vollenhoven (die toen nog regelmatig piano spelend met Louis van Dijk optrad) naast de complete koninklijke familie. Een voorloper van Lucky TV.