Alette Zandbergen geeft het wethouderschap terug. Zij schrijft: ”de werkomstandigheden ondermijnden mijn werkplezier en trokken een te grote wissel op mijn gezondheid.”.
Dat is triest. Met iets te moeten stoppen waar je met ambitie naar uitkijkt, maar waarbij je teleurgesteld tot de conclusie komt dat het niet verder meer kan. Het besluit van Alette toont opnieuw aan dat werken bij de gemeente Wijdemeren een ziekmakende aangelegenheid is. De druk op een wethouder om te presteren is immens. Maar de omstandigheden zijn dat er noch geld noch Zwitsers (voldoende capabele medewerkers ) zijn.
De inhoud van de brief van Alette staat in schril contrast met de potsierlijke uitspraak van de burgemeester dat we alles aan kunnen!
Ik heb Alette leren kennen tijdens de laatste verkiezingen. Zij deed dat heel goed. Een opgewekte, vrolijke vrouw, die overal was en met de kiezer in gesprek ging. Zij was zeker de vrouw achter het succes van De Lokale Partij. Ik had flinke verwachtingen over haar wethouderschap. Maar enkele slechte optredens in de Raad deden haar positie niet goed. Dan komt de twijfel. Die vreet zowel psychisch als lichamelijk aan je. Met de recente brief als gevolg.
Ik vind het zondermeer een verlies voor de lokale pollitiek en een persoonlijk drama.
Ik wil ze veel sterkte wensen om dit alles te verwerken. Maar, weet wel Alette dat naast de politiek er veel anders en moois in de wereld te genieten valt. Sterkte!
Wim Kozijn
Mijn waardering voor de ingetogen wijze waarop zowel door Wim Kozijn als door Rik Jungmann op het vertrek van wethouder Alette Zandbergen is gereageerd. Maar al te vaak wordt in dit soort situaties de botte bijl gehanteerd. Iedereen maakt fouten. Ook wethouder Zandbergen. Iemand daarop genadeloos afrekenen lijkt wel een volkssport geworden. Daar doet Rading-0 gelukkig niet aan mee. Chapeau heren!