Journalist Ronald Frisart ging donderdag met pensioen. De Gooi en Eemlander maakte een paar prachtige afscheidspagina’s met teksten van collega’s over Ronald en een fraaie cartoon “Ronald ten voeten uit” voor intern gebruik als afscheidscadeutje. Hoewel geen G&E collega, mocht ik ook mijn steentje bijdragen. Zie hier mijn bijdrage samen met foto’s van Douwe van Essen.
Geen Heintje Davids
Het is voor de tweede keer dat ik een stuk schrijf naar aanleiding van het afscheid van Ronald Frisart. (Nb. Hij is geen Heintje Davids.) De eerste keer was op 17 december 2018 op Rading-0.nl het lijfblog van zes oud-politici op leeftijd, afkomstig uit de Wijdemeerse dorpspolitiek. Toen, eind december 2018, stopte Ronald met verslag te doen van de Wijdemeerse politiek in de Gooi en Eemlander. Hij ging naar het Noordoosten, naar plaatsen als Eemnes, Blaricum, Laren en Huizen, waar hij zich begroef in de lokale politiek. Toen ex-wethouder Theo Reijn uit Wijdemeren benoemd werd in Eemnes zagen we hem weer even in zijn nieuwe habitat.
Voordien sloeg ik al het nieuws over die verre oorden in de krant altijd over, maar met name over Eemnes las ik daarna regelmatig over de avonturen die Ronald beleefde in Eemnes. Dat ver van mijn bed Eemnes kreeg door de verslaggeving van Ronald plotseling een beetje kleur. Ik wist hoe de burgemeester eruit zag en hoe die raad in elkaar zat. En dat ons CDA daar een wethouder leverde aan Dorpsbelang. Alles is betrekkelijk nietwaar? Ik kende inmiddels de grondigheid en de invalshoek waarmee Ronald verslag doet, hetgeen zijn verslagen voor de lezer inkleurt met de bekendheid met Ronald.
Vier vergaderingen per maand
Waarom schrijf ik dit stuk? Omdat Ronald en ik, met Herman Stuijver, uren en uren samen doorbrachten op de perstribune van de Soepfabriek in Wijdemeren (om met wijlen Co de Kloet te spreken), het gemeentehuis van Wijdemeren in het voormalige soeplaboratorium van de Knorr fabriek aan de overkant. Op Rading 1 in Loosdrecht. Terwijl wij op de perstribune zaten liep Douwe van Essen in de zaal om voor de Wijdemeerse Webkrant foto’s te maken.
Ik reken onze gezamenlijke tribunetijd even uit, omdat Ronald houdt van cijfers en statistiek. Per maand waren er altijd drie commissievergaderingen en één raad, die duurden van 20.00 tot 23.00 uur. Twaalf uur per maand. En dat 2,5 jaar, dus 30 maanden keer 12 uur = 360 uur. Dat zijn 45 volledige werkdagen van 8 uur.
Nog wat statistiek. Zoeken op de naam Frisart in de Wijdemeerse Webkrant levert 18 artikelen op vanaf 30 november 2016 in een aaneen gesloten reeks. Daarvoor op 27 augustus 2014 een los verdwaald stuk waarin je Inovum en de inhalige directeur van die club beschrijft. (Een invalklus denk ik.)
Groeiend Gras
Het was altijd een genoegen om de vergaderingen op die perstribune door te brengen met Ronald. We zaten de meeste tijd weliswaar te kijken naar groeiend gras. Volstrekt oninteressante sprekers die het college, allemaal achter elkaar, feliciteerden met de fantastische behaalde resultaten en hun lof voor de hardwerkende ambtenaren niet spaarden.
Eigenlijk zit je op die perstribune als een soort spinnende poes. Je zit half te soezen met één oog open, om toe te slaan als dat vogeltje waar je naar kijkt iets onverwachts doet. Dat is wat een politiek verslaggever doet. Wachten op iets onverwachts.
De toetsenborden ontwaken
Wat is dat, iets onverwachts? Een spontaan opwellende ruzie, een afrekening in de arena van de raads- of commissievergadering. Een motie van afkeuring of van wantrouwen. Een uitglijer. Een coalitieruzie. Een mededeling dat er weer eens enige tonnen verkeerd zijn uitgegeven aan een nieuwbouwproject dat al jaren niet wil vlotten, het asfalteren van een weg voor twee keer de echte prijs. Een wethouder die wel héél erg scherp aan de wind zeilt met zijn eigen waarheid. Het opzetten van een belastingsamenwerking die tonnen kost en door de rijksrecherche onderzocht wordt, waarna de gebruikte doofpot geen bodem blijkt te hebben. Dat zijn de dingen die de pennen en de toetsenborden van het verzamelde journaille uit hun roes doen ontwaken. Ontwaken, om de burger op de hoogte te brengen van datgene wat er zich in de lokale politiek afspeelt. Daar doe je het voor. Dat geeft je de kick.
Gemeentekoekje
De samenwerking met Ronald was altijd plezierig. Samen een kop koffie drinken met een gemeentekoekje er bij. Soms een paaseitje of een speculaasje, afhankelijk van het seizoen. Altijd wel wat gebeurtenissen uit de persoonlijke sfeer uitwisselen. Bij elkaar even checken wat nu toch ook weer die naam van de inspreker was, die de voorzitter net noemde. Soms wat uitwisseling uit de ervaring over en weer. Een enkele keer elkaar tippen. Heel plezierig en altijd leuk om elkaar weer tegen te komen in de twee en een half jaar dat Ronald in ons Wijdemeerse midden vertoefde. Wat niet onvermeld mag blijven was het shaggie dat Ronald altijd vooraf rolde in de vurige hoop dat er snel een schorsing zou worden aangekondigd, opdat hij zich naar buiten kon spoeden om in een clubje rokers van de buitenlucht te genieten, dan wel de kou te trotseren. Het vooraf rollen gaf hem meer rooktijd, die altijd weer om was voor je het wist.
Eén ding staat voor mij als een paal boven water. Zonder kritische journalistiek mist de lokale politiek de democratische tegenmacht zonder welke de democratie niet kan functioneren. Daar droeg jij je steentje aan bij in Wijdemeren. Bedankt daarvoor.
Beste Ronald, mede namens Douwe wens ik je het beste, geniet van je pensioen,
Rik Jungmann