Als nieuwsgierig aagje (’t zal beroepsdeformatie zijn) heb ik vast even gekeken naar de agenda van de commissievergadering van 30 juni. Daar ontdekte ik dat in de Wijdemeerse dorpen kennelijk een mij tot nu toe onbekende ondersoort van de homo sapiens sapiens woont: ‘open bejaarden’. In navolging van het voormalige prachtprogramma Jiskefet dacht ik: raarrrrr!
Op die vergaderagenda staat onder meer het voorstel van burgemeester en wethouders om een nieuwe woonvisie vast te stellen voor de jaren 2021-2024. In dat voorstel kwam ik allerlei zinnige dingen tegen, maar ook de mededeling dat er een geldpotje bestaat dat ‘reserve open bejaardenbeleid’ heet. Mijn eerste ingeving: een open bejaarde, wat zou dat voor iemand zijn? Een oudje dat zich voor nieuwe ideeën openstelt? Een voortschuifelende open wond misschien?
Methode Theo
Nee, flauwekul natuurlijk, dat ‘open’ slaat niet op bejaarden, maar op beleid en hier op bejaardenbeleid. Overigens is het me een raadsel wat ‘open’ beleid is. Is dat beleid dat op van alles en nog wat van toepassing kan worden verklaard – in dit geval: zolang er maar bejaarden in het spel zijn? Of is het misschien beleid dat naar believen kan worden bijgebogen? In dat laatste geval zou het onderhevig zijn aan de voorheen in Wijdemeren wel toegepaste ‘methode Theo’. Die term is, als ik het me goed herinner, gemunt door toenmalig D66-fractievoorzitter (nu wethouder) Joost Boermans. Theo Reijn heeft het begrip later, als wethouder in Eemnes, wel eens met een grijns op zijn gezicht als een soort geuzennaam onder de aandacht gebracht. Toen een Eemnesser raadslid afkeurend repte over de ‘methode Reijn’ corrigeerde de wethouder hem onmiddellijk: ,,Neenee, het is de ‘methode Theo’.”
Meer trouwens dan over het woord ‘open’ verbaasde ik me over de term ‘bejaarden’. Van Dale vermeldt die nog wel: ,,Iem. die ouder is dan 65 á 70 jaar en meestal niet meer werkt’’. Maar verder kom je het woord nauwelijks meer tegen. Ja vroeger, in de jaren, vijftig, zestig, zeventig. Als een man 65 werd en met pensioen ging, dan kwam niet zelden een verhuiswagen voorrijden – meneer en mevrouw vertrokken dan naar een bejaardenhuis.
Premie verhuiskosten
Hoe dat ook zij, in het voorstel voor de nieuwe woonvisie trekt het college 15.000 euro uit om de premie verhuiskosten voor ‘senioren’ te behouden. Verderop staat dat dat geld kan worden geput uit de reserve ‘open bejaardenbeleid’. Het college (in de eerste plaats wethouder Rosalie van Rijn, want die woonvisie is haar pakkie-an) weet dus best dat tegenwoordig wordt gesproken over senioren of ouderen, maar haalt geld uit het potje voor bejaarden.
Het zal dus wel een vrij oud geldpotje zijn, uit de tijd toen het woord bejaarden nog in zwang was. Terugzoekend op de website van de gemeente kwam ik uit in 2005, toen Versa Welzijn begon met ‘huisbezoek voor 75-plussers’ en daarvoor subsidie vroeg en kreeg uit ‘de reserve van het open bejaardenwerk’. De begroting 2021-2024 vermeldt dat eind volgend jaar in dat potje nog 115.000 euro zit. Minus die 15 mille uit de woonvisie resteert dan nog altijd een ton. Het geld is dus geen probleem.
Maar die naam van die reserve doet inmiddels nogal prehistorisch aan. Hou me ten goede, met mijn 66 jaar voel ik me (nog) niet aangesproken en ik ben ook niet zo van het ongelimiteerd en soms wel wat erg modieus aanpassen van allerlei termen. Mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking (eerder heette dat trouwens handicap) worden tot mijn verbazing soms ‘mensen met andere mogelijkheden’ genoemd en zelfs wel ‘mensen met mogelijkheden’. Mensen ‘van kleur’ vind ik ook een curieuze aanduiding – hoezo ‘van’?
Achterhaald
Maar goed, een reserve voor ‘bejaardenbeleid’ klinkt anno 2021 wel wat achterhaald. Want je hoort de hedendaagse ‘bejaarden’ al brommen, hè: ,,70 is het nieuwe 50, 80 is het nieuwe 60!” (De neiging om daar een grap over te maken, zal ik onderdrukken.)
Dus hoewel dit in het licht van de echte problemen van Wijdemeren natuurlijk helemaal nergens over gaat, moet het toch niet zo moeilijk zijn met één pennestreek dat woordje ‘bejaarden’ te veranderen in ‘senioren’ of ‘ouderen’. Dat is scoren bij een in het vergrijzende Wijdemeren groeiende groep kiezers zonder dat het een cent kost. Dan is die ‘nieuwe zestiger’ – al dan niet achter een rollator of in een scootmobiel – weer helemaal tevreden. En tevreden inwoners, dat is toch wat de gemeente graag wil, mag ik aannemen?